அந்தஸ்ய மே ஹ்ருத விவேக மஹாதனஸ்ய
சோரை: ப்ரபோ பலிபிரிந்த்ரிய நாமதேயை: |
மோஹாந்த கூப குஹரே வினிபாதிதஸ்ய
லக்ஷ்மிநரசிம்ம மம தேஹி கராவலம்பம் || (11)
சோரை: ப்ரபோ பலிபிரிந்த்ரிய நாமதேயை: |
மோஹாந்த கூப குஹரே வினிபாதிதஸ்ய
லக்ஷ்மிநரசிம்ம மம தேஹி கராவலம்பம் || (11)
அந்தஸ்ய மே - குருடனான நான், ஹ்ருத விவேக - மனதை அடக்கும் "விவேகம்" என்னும், மஹாதனஸ்ய - பெரிய சொத்தை, சோரை: - திருடிவிட்டதால், ப்ரபோ - அனைத்து சராசரங்களையும் ஆளும் நாதனே, பலிபி: - திருடர்கள், இந்த்ரிய நாமதேயை: - புலன்கள் என்னும் பெயர் கொண்ட, மோஹ - மோஹமென்னும், அந்த கூப - இருண்ட பாழுங் கிணற்றுக்குள், குஹரே - பள்ளத்துக்குள், வினிபாதிதஸ்ய - விழுந்து விட்டேன், லக்ஷ்மி நரசிம்ம - திருமகள் தன்னோடு என்றும் இணைபிரியாதிருக்கும் நரசிம்மரே, மம - எனக்கு, தேஹி - அருளுங்கள், கராவலம்பம் - கைக்கொடுத்து.
புலன்கள் என்னும் திருடர்கள் எனது அறிவையும், விவேகமென்னும் சொத்துக்களைத் திருடிவிட்டனர். இதனால், அகக்கண் குருடாகி, பிறவியென்னும் இருண்ட பாழும் கிணற்றினுள் விழுந்துத் தவிக்கின்றேன். திருமாமகள் தன்னோடு என்றும் இணைபிரியாதிருக்கும் நரசிம்மரே, எனக்கு கைக்கொடுத்து அருளுங்கள்!!!
புலன்கள் என்னும் திருடர்கள் எனது அறிவையும், விவேகமென்னும் சொத்துக்களைத் திருடிவிட்டனர். இதனால், அகக்கண் குருடாகி, பிறவியென்னும் இருண்ட பாழும் கிணற்றினுள் விழுந்துத் தவிக்கின்றேன். திருமாமகள் தன்னோடு என்றும் இணைபிரியாதிருக்கும் நரசிம்மரே, எனக்கு கைக்கொடுத்து அருளுங்கள்!!!
முன்பே நான்காவது ஸ்லோகத்தில் ஆதிசங்கர பகவத்பாதாள் இந்த பிறவியென்னும் பாழுங்கிணற்றைப் பற்றி வர்ணித்திருக்கிறார். நஞ்சு தோய்ந்த பற்களுடன் கூடிய பாம்புகள் நிறைந்துள்ள ஆழம் காண இயலா பெரும்பள்ளம் இது. இந்தக் கிணற்றினுள் நாம் எவ்வாறு விழுந்தோம் என்று ஆச்சார்யர் இங்கே விளக்குகிறார்.
நாம் புறக்கண்கள் இல்லாதவர்கள்தான் குருடர்கள் என்று தவறாக நினைத்துள்ளோம். நாம் இந்த உடல் அல்ல, அதனுள் வினைப்பயனால் சிக்கிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு ஆத்மா என்ற உண்மையான ஆன்மீக அறிவு (அகக்கண்கள்) இல்லாத நாம் அனைவருமே பிறவிக் குருடர்களே. இந்த அகக்கண்கள் மூலமாகவே பகுத்தறிவைப் பெறுகிறோம்.
"உண்மையில் நாம் யார்? அறிவுள்ள (சித் தத்துவமான) இந்த ஆத்மா ஏன் அறிவற்ற (அசித் தத்துவமான) உடலுக்குள் சிறைப்பட்டுள்ளது? இதிலிருந்து விடுதலைப் பெறுவது எவ்வாறு? நாம் கடைத்தேற உதவுபவை யாவை? நாம் கடைத்தேற தடையாயிருப்பவை யாவை?" என்று பகுத்தறிந்து கொள்வதையே பகுத்தறிவு என்று இங்கு குறிப்பிட்டுள்ளேன். போலியாக நாத்திக வாதம் பேசிக்கொண்டு ஸனாதன தர்மத்தை (இந்து மதத்தை) மட்டும் இழிவுபடுத்தும் ஈனப் பிழைப்பைப் பற்றி நான் இங்கு குறிப்பிடவில்லை.
எவ்வாறு நாம் நமது அகக்கண்களை இழந்தோம்? அவற்றை நாமாக இழக்கவில்லை. மாறாக, நம்மிடமிருந்து அவை திருடப்பட்டுள்ளன. புலன்கள் என்னும் திருடர்கள் அதை நம்மிடமிருந்து திருடிவிட்டனர். நமக்கு அடங்கி நாம் இட்ட வழக்கில் நடக்கவேண்டிய புலன்கள், நம் அறிவை திருடுவது ஏன்? ஏனெனில், நாம் மனதை அடக்கத் தவறிவிட்டோம். கட்டுப்பாடற்றுத் திரியும் மனம், புலன்களுக்கு .அடிமையாகிறது. புலன்கள் நமது மனதை கைக்கொண்டு, "எது நன்மை? எது தீமை?" என்று பிரித்தறிய வேண்டிய நமது அகக்கண்களை மூடிவிடுவதன் மூலம் நம் அறிவைத் திருடுகிறது. இவ்வாறு, அகக்கண்களையும், அதினின்று வரும் பகுத்தறிவையும் இழந்த நாம், இந்தப் பிறவியென்னும் பாழுங்கிணற்றுக்குள் விழுந்து தவிக்கிறோம்.
பகவான், ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை இரண்டாம் அத்தியாயத்தில் இதைப் பற்றி கீழ்கண்டவாறு குறிப்பிட்டுள்ளார் (கீழ்க்கண்டவை பாரதியாரின் பகவத்கீதை தமிழாக்கத்திலிருந்து கொடுக்கப்பட்டுள்ளன):
2.62: மனிதன் விஷயங்களைக் கருதும்பொழுது அவற்றில் பற்றுதல் உண்டாகிறது. பற்றுதலால் விருப்பம் உண்டாகிறது. விருப்பத்தால் சினம் பிறக்கிறது.
2.63: சினத்தால் மயக்கம்; மயக்கத்தால் நினைவு தவறுதல்; நினைவு தவறுதலால் புத்தி நாசம்; புத்தி நாசத்தால் அழிகிறான்.
இந்த புத்தி நாசத்தையே ஆதிசங்கரர் இந்த ஸ்லோகத்தில் விவரித்துள்ளார்.
"உண்மையில் நாம் யார்? அறிவுள்ள (சித் தத்துவமான) இந்த ஆத்மா ஏன் அறிவற்ற (அசித் தத்துவமான) உடலுக்குள் சிறைப்பட்டுள்ளது? இதிலிருந்து விடுதலைப் பெறுவது எவ்வாறு? நாம் கடைத்தேற உதவுபவை யாவை? நாம் கடைத்தேற தடையாயிருப்பவை யாவை?" என்று பகுத்தறிந்து கொள்வதையே பகுத்தறிவு என்று இங்கு குறிப்பிட்டுள்ளேன். போலியாக நாத்திக வாதம் பேசிக்கொண்டு ஸனாதன தர்மத்தை (இந்து மதத்தை) மட்டும் இழிவுபடுத்தும் ஈனப் பிழைப்பைப் பற்றி நான் இங்கு குறிப்பிடவில்லை.
எவ்வாறு நாம் நமது அகக்கண்களை இழந்தோம்? அவற்றை நாமாக இழக்கவில்லை. மாறாக, நம்மிடமிருந்து அவை திருடப்பட்டுள்ளன. புலன்கள் என்னும் திருடர்கள் அதை நம்மிடமிருந்து திருடிவிட்டனர். நமக்கு அடங்கி நாம் இட்ட வழக்கில் நடக்கவேண்டிய புலன்கள், நம் அறிவை திருடுவது ஏன்? ஏனெனில், நாம் மனதை அடக்கத் தவறிவிட்டோம். கட்டுப்பாடற்றுத் திரியும் மனம், புலன்களுக்கு .அடிமையாகிறது. புலன்கள் நமது மனதை கைக்கொண்டு, "எது நன்மை? எது தீமை?" என்று பிரித்தறிய வேண்டிய நமது அகக்கண்களை மூடிவிடுவதன் மூலம் நம் அறிவைத் திருடுகிறது. இவ்வாறு, அகக்கண்களையும், அதினின்று வரும் பகுத்தறிவையும் இழந்த நாம், இந்தப் பிறவியென்னும் பாழுங்கிணற்றுக்குள் விழுந்து தவிக்கிறோம்.
பகவான், ஸ்ரீமத் பகவத் கீதை இரண்டாம் அத்தியாயத்தில் இதைப் பற்றி கீழ்கண்டவாறு குறிப்பிட்டுள்ளார் (கீழ்க்கண்டவை பாரதியாரின் பகவத்கீதை தமிழாக்கத்திலிருந்து கொடுக்கப்பட்டுள்ளன):
2.62: மனிதன் விஷயங்களைக் கருதும்பொழுது அவற்றில் பற்றுதல் உண்டாகிறது. பற்றுதலால் விருப்பம் உண்டாகிறது. விருப்பத்தால் சினம் பிறக்கிறது.
2.63: சினத்தால் மயக்கம்; மயக்கத்தால் நினைவு தவறுதல்; நினைவு தவறுதலால் புத்தி நாசம்; புத்தி நாசத்தால் அழிகிறான்.
இந்த புத்தி நாசத்தையே ஆதிசங்கரர் இந்த ஸ்லோகத்தில் விவரித்துள்ளார்.
இந்த ஆழங்கான இயலா பாழுங்கிணற்றுக்குள்ளிருந்து நம்மைக் காப்பது யார்?
நாம் (அவனது) குடிமக்கள் - பகவான் ப்ரபு (ஆள்பவன்)
நாம் குருடர்கள் - பகவான், (தன் இயற்கையான ஞானத்தால்) அனைத்தையும் உள்ளபடி அறிபவன்
நாம் இருண்ட கிணற்றில் உள்ளோம் - பகவான், தனது அறிவு ஒளி வீச, மேலான இடத்தில் உள்ளவன்.
அனைத்தையும் அடக்கி ஆளும் அந்தப் பரம்பொருளால் மட்டுமே நம்மைக் காக்க இயலும். அந்தப் பரம்பொருளான லக்ஷ்மி நரசிம்மரை, நம் அறிவுக்கண்களைத் திறந்து, நாம் இழந்த சொத்தான பகுத்தறிவை மீட்டுத்தந்து, நம்மை பிறவியென்னும் இந்த இருண்ட கிணற்றிலிருந்து கைக்கொடுத்து வெளியேற்றுமாறு ஆதிசங்கரர் வேண்டிக்கொள்கிறார்.
நாம் (அவனது) குடிமக்கள் - பகவான் ப்ரபு (ஆள்பவன்)
நாம் குருடர்கள் - பகவான், (தன் இயற்கையான ஞானத்தால்) அனைத்தையும் உள்ளபடி அறிபவன்
நாம் இருண்ட கிணற்றில் உள்ளோம் - பகவான், தனது அறிவு ஒளி வீச, மேலான இடத்தில் உள்ளவன்.
அனைத்தையும் அடக்கி ஆளும் அந்தப் பரம்பொருளால் மட்டுமே நம்மைக் காக்க இயலும். அந்தப் பரம்பொருளான லக்ஷ்மி நரசிம்மரை, நம் அறிவுக்கண்களைத் திறந்து, நாம் இழந்த சொத்தான பகுத்தறிவை மீட்டுத்தந்து, நம்மை பிறவியென்னும் இந்த இருண்ட கிணற்றிலிருந்து கைக்கொடுத்து வெளியேற்றுமாறு ஆதிசங்கரர் வேண்டிக்கொள்கிறார்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக